Ćwiczenia odc. lędźwiowy kręgosłupa – mgr Marcelina Rezler

marcin Blog

Czym jest rehabilitacja uroginekologiczna kobiet?

marcin Blog

Rehabilitacja uroginekologiczna zajmuje się terapią dysfunkcji w obrębie miednicy mniejszej. Narządy miednicy jak cewka moczowa, pęcherz moczowy, pochwa, macica z jajnikami, odbyt z odbytnicą są stabilnie utrzymywane dzięki więzadłom, mięśniom dna miednicy oraz powięziom, na których narządy te spoczywają niczym na hamaku. Uroginekologia patrzy na ten kompleks narządów oraz mięśni w całości.

Rysunek powyżej przedstawia mięśnie dna miednicy (m. dźwigacz odbytu, m. guziczny, m. gruszkowaty, m. zasłaniacz wewnętrzny). Jest to duży kompleks mięśniowo- powięziowy, który ma ciężkie zadanie podtrzymywania narządów moczowo- płciowych, ale także leżących na nich jelit oraz narządów jamy brzusznej.

Fizjoterapia uroginekologiczna zajmuje się profilaktyką, diagnostyka oraz terapią manualną struktur w obrębie miednicy mniejszej. Do najczęstszych dolegliwości zalicza się:

  • nietrzymanie moczu,
  • pęcherz nadreaktywny,
  • obniżenie narządów miednicy mniejszej,
  • bolesne współżycie seksualne,
  • bolesne menstruacje,
  • przewlekły ból w okolicy miednicy,
  • endometrioza.

Rehabilitacja uroginekologiczna powinna być nieodłącznym elementem po zabiegach w obrębie miednicy, wykonywanych przez pochwowo czy laparoskopowo w celu zapobiegania zrostów po operacji, czy jak najdłuższym utrzymaniu efektu operacji. Przed planowanym zabiegiem także zalecam wizytę, aby fizjoterapeuta mógł pokazać ćwiczenia, które powinny być wdrążone jak najszybciej po operacji.

Ciąża oraz poród predysponuje do osłabienia/nadmiernego rozciągnięcia mięśni dna miednicy, które z czasem może nie spełniać swojej funkcji jakim jest podtrzymywanie narządów. Polecam więc każdej kobiecie profilaktyczne badanie uroginekologiczne po okresie połogu. Należy tu także wspomnieć że każda blizna na ciele powinna być poddana mobilizacji, aby skóra w tym miejscu była podobnie przesuwalna jak w innych partiach ciała, także ta po cesarskim cięciu czy episiotomii (nacięciu krocza).

W dnie miednicy można znaleźć wiele mięśni, więzadeł oraz powięzi, które podczas zwiększonego napięcia lub osłabienia może dawać bóle rzutowane, promienujące do innych partii ciała, jak np. stawów biodrowych, odcinka lędźwiowo- krzyżowego kręgosłupa czy kończyn dolnych.

Powyżej przedstawiam zdjęcie zależności przepony, mięśni dolnego odcinka kręgosłupa, mięśni brzucha oraz dna miednicy. Jeżeli w tych mięśniach dochodzi do dysbalansu, gdzie część z nich jest napięta, a inna osłabiona może wystąpić ból części lędźwiowo- krzyżowej kręgosłupa. Jeżeli więc mimo rehabilitacji ból w tej części nie znika, lub powraca należy zbadać dno miednicy, które może powodować destabilizację wyżej przedstawionego kompleksu.

Rehabilitacja uroginekologiczna jest szerokim zagadnieniem, wpływ na ból w obrębie miednicy mniejszej mają nie tylko najbliżej położone narządy, lecz także inne zaburzenia w układzie ruchu, należy więc patrzeć na pacjenta holistycznie .

Opracowała: mgr Agata Kiryluk-Gibuła Fizjoterapeutka, terapeutka uroginekologiczna.

Lek. Edyta Jakubik w programie “Pytanie na Śniadanie”

marcin Aktualności, Blog

W dniu dzisiejszym nasza pani doktor Edyta Jakubik lek chorób wewnętrznych, lek medycyny estetycznej wystąpiła w Pytaniu na Śniadanie, opowiadając o problemie puchnących nóg.

Zapraszamy 😊

Lek. Edyta Jakubik - Co robić, gdy puchną nogi?

Insulinooporność

marcin Blog

Insulinooporność jest zaburzeniem homeostazy glukozy, polegającym na zmniejszeniu wrażliwości tkanek na insulinę, pomimo jej prawidłowego lub podwyższonego stężenia w surowicy krwi.

Co może wywołać insulinooporność?

Czynników jest dużo, trzeba zaliczyć tutaj przed wszystkim: nieodpowiednią dietę, bogatą w cukier, niezdrowe tłuszcze trans, dania typu fast food, gazowane napoje. Na rozwój insulinooporności ma również wpływ siedzący tryb życia, nieprawidłowa masa ciała, używki (palenie papierosów, picie alkoholu) nadmierne odchudzanie się lub przejadanie się, w tym zaburzenia odżywiania się, brak snu, czy nadmiar stresu.

Insulinooporność można „wyleczyć”, ale o styl życia trzeba dbać całe życie, bo zaprzestanie stosowania diety, powrót do złych nawyków żywieniowych i nieprawidłowej masy ciała może wywołać ponowny nawrót choroby oraz pogorszenie wyników badań.

Jeśli pacjent nie podejmie pracy w zakresie zmiany nawyków żywieniowych insulinooporność przejdzie w cukrzyce co już jest stanem nieodwracalnym. Warto więc w odpowiedniej chwili zadbać o swoje zdrowie.

Zapraszamy na konsultacje dietetyczne do naszego dietetyka mgr Eweliny Gleń, który jest certyfikowanym specjalistą SOIIT (School Of Insulinresistance Therapy) i na co dzień pracuje z pacjentami z tą jednostką chorobową.

Arkmedic Centrum Medyczne

W jaki sposób unikać nadmiaru tłuszczu w posiłkach?

marcin Blog

Jak unikać nadmiaru tłuszczu w posiłkach?

  1. Dobierać produkty chude (chude mięsa np. cielęcina, indyk, kurczak).
  2. Unikać potraw smażonych, na rzecz produktów gotowanych czy pieczonych w folii.
  3. Zwiększyć ilość ryb w diecie (źródło kwasów omega-3).
  4. Unikać tłuszczów trans obecnych np. w produktach typu fast food.

Nie oznacza, to, że z tłuszczów trzeba zrezygnować, warto w swojej diecie zwiększyć ilość korzystnych kwasów tłuszczowych omega 3, które zmniejszają poziom złego cholesterolu, zapobiegają procesom zapalnym i dbają o nasz układ odpornościowy.

Zaleca się spożywanie 1 g kwasów omega 3.

Jak otrzymać 1 g kwasów omega 3? Wystarczy zjeść:

  • 500 g dorsza
  • 50 g łososia
  • 25 g śledzia
  • 5 ml tranu

Badania wykazały, że osoby, które spożywają odpowiednią ilość kwasów omega 3 rzadziej zapadają na choroby serca. Warto więc wzbogacić swoją dietę o te korzystne dla nas kwasy tłuszczowe.

Opracowanie: mgr Ewelina Gleń – Dietetyk, Psychodietetyk Arkmedic

Osteopatia w pulmonologii

marcin Blog

Przechodziłeś COVID-19 lub inną chorobę objawiająca się uporczywym kaszlem?

Terapia osteopatyczna pomoże wrócić Ci do pełnej sprawności oddechowej i krążeniowej. Przywróci komfort codziennego funkcjonowania.

Na skutek chorób układu oddechowego może dochodzić do zaburzeń właściwej pracy układu mięśniowo-stawowego okolicy klatki piersiowej i kręgosłupa szyjnego. Problemy te mogą objawiać się bólami w klatce piersiowej, bólami mięśniowymi, spłyconym oddechem, przemęczeniem ale również podwyższonym stresem, gorszym samopoczuciem oraz stanami depresyjnymi.

Z racji ścisłych zależności jamy brzusznej z funkcjami oddechowymi, nieprawidłowości mogą dotyczyć również pracy narządów wewnętrznych (problemy układu trawiennego). Wynikiem tego może dojść do pojawienia się zgagi, refluksu, bólów brzucha, niestrawności lub zaburzeń pracy układu wydalniczego.

Terapia osteopatyczna dzięki szczegółowemu badaniu (celem odnalezienia głównych przyczyn problemu) i wyspecjalizowanej terapii manualnej jest w stanie przywrócić właściwe funkcjonowanie układu oddechowego i trawiennego.

Osteopata wykorzystuje do tego celu techniki relaksacyjne mięśni, mobilizacje stawowe, techniki usprawniające krążenie oraz techniki wisceralne (terapia narządów wewnętrznych). Często już jedna wizyta potrafi przynieść duże, pozytywne zmiany, przywracając lepszy komfort życia.

Umów się już dziś do OSTEOPATY, FIZJOTERAPEUTY ARKMEDIC.

Trzeci migdałek gardłowy – Metody diagnostyki, leczenie

marcin Blog

BADANIE PARAMETRÓW WENTYLACJI ODDYCHANIA I STOPNIA UPOŚLEDZENIA DROŻNOŚCI DROGI ODDECHOWEJ U PACJENTÓW PRZED I PO LECZENIU OPERACYJNYM ADENOTOMII / ADENOTONSILLOTOMI

Migdałek gardłowy jest częścią składową pierścienia Waldeyera stanowiącej tkankę chłonną związanej z nosem, nosogardłem i gardłem tzw. NALT.. [1]. NALT składa się z pierwotnych i wtórnych grudek limfocytów B, regionów międzygrudkowych limfocytów T czyli część indukcyjną oraz część efektorową: limfocty T i śródbłonka i błony właściwej.

W części indukcyjnej MALT dziewicze komórki układu odpornościowego nabywają kompetencji komórek efektorowych bądź pamięci. Natomiast w części efektorowej MALT „wytwarzane” są komórki pamięci oraz komórki efektorowe, które krążą we krwi, by później powrócić do błon śluzowych m.in. jako komórki plazmatyczne, syntetyzujące immunoglobuliny [2]

Migdałek gardłowy z racji położenia ma strategiczne znaczenie w odpowiedzi immunologicznej związanej z antygenami znajdującymi się w świetle drogi oddechowej wydychanego powietrza. U dzieci stanowi jedną z barier w przypadku infekcji górnych dróg oddechowych.

Z powodu nawracających zapaleń gardła u dzieci i odpowiedzi ze strony układu chłonnego, dochodzi do przerostu tkanki migdałka gardłowego.

Ponadto ilość tkanki limfatycznej migdałków powiększa się wraz ze wzrostem dziecka do 12 roku życia. Jej największy wzrost występuje w pierwszych latach życia. Równocześnie rozrasta się część chrzęstno-kostna rusztowania górnych dróg oddechowych. Jednak pomiędzy 3 a 6 rokiem życia wzrost migdałków jest nieproporcjonalny w stosunku do części chrzęstno- kostnej, co może powodować zwężenie górnych dróg oddechowych. [3]

Zostaje upośledzona wentylacja przez nos co wymusza oddychanie przez usta. Zaburzenia drożności nosa i towarzyszące oddychanie przez usta wpływają na nieprawidłowości we wzroście i rozwoju kości twarzoczaszki, szczęki i żuchwy, takie jak nieprawidłowo ukształtowane łuki zębowe, przedni zgryz krzyżowy, cofnięta żuchwa, powiększenie przedniego wymiaru twarzy [4]. Wąska szczęka i wysokie podniebienie doprowadzają do ograniczeniu wielkości jamy nosa, a co za tym idzie oddychanie nosem także w życiu dorosłym może być niewystarczające.

Innym czynnikiem ryzyka jest otyłość

Zaburzenia oddychania u dzieci z otyłością występują z większą częstością. W tej grupie pacjentów obturację nasila między innymi kumulacja tkanki tłuszczowej i mięśniowej na bocznej oraz tylnej ścianie gardła, na podniebieniu miękkim, w obrębie szyi, policzków. Badania MRI otyłych pacjentów pokazały, że we włókna mięśniowe przenikają komórki tłuszczowe, dotyczy to szczególnie mięśni bródkowo-gnykowego i bródkowo-językowego.

Ujawnia się także zwiększona wiotkość górnych dróg oddechowych. Okazuje się, iż ryzyko wystąpienia zaburzeń oddychania i stopień ich nasilenia jest proporcjonalny do stopnia otyłości. [5]

Objawy Przerostu Migdałka Gardłowego:

  • zaburzenie drożności górnych dróg oddechowych, pociąga za sobą różne konsekwencje, takie jak:
  • nieprawidłowy ustny tor oddychania,
  • przewlekły katar,
  • wysiękowe zapalenie ucha, jako skutek przewlekłej obstrukcji nozdrzy tylnych, a przy tym ujścia gardłowego trąbki słuchowej. [6,7]. Ponadto przerost migdałka gardłowego i migdałków podniebiennych jest
    jednym z czynników ryzyka w występowaniu u dzieci
  • zespołu snu z bezdechami. Zespół ten u dzieci najczęściej manifestuje się poprzez chrapanie.

Pośród innych objawów występuje:

  • przewlekłe zmęczenie,
  • spadek aktywności fizycznej,
  • zaburzenia poznawcze takie jak: obniżenie inteligencji, słabe wyniki w nauce, trudności w zapamiętywaniu.

Diagnostyka:

U dzieci bardzo ważnym elementem rozpoznania zaburzeń oddychania podczas snu jest zebranie wywiadu zarówno z dzieckiem jak i jego rodzicami oraz wypełnienie przez nich odpowiednich ankiet.

Ponadto istotną częścią w diagnostyce jest badanie otorynolaryngologiczne i ocena poszczególnych części górnych dróg oddechowych.

Uzupełnieniem badania otorynolaryngologicznego jest fiberoskopia, która nie jest badaniem obciążającym, a u dzieci pozwala ocenić nozdrza tylne oraz położenie względem nich i wielkość migdałka gardłowego, jak również drożność przewodów nosowych, stan przegrody nosa i małżowin oraz ujścia gardłowe trąbek słuchowych.

Jednym spośród badań pomocnych w diagnostyce zaburzeń drożności górnych dróg oddechowych u dzieci, można wymienić:
zdjęcie rentgenowskie nosogardła

oraz stosunkowo nową metodę- tomografię wiązki stożkowej

CBCT, która jest szeroko stosowana w obrazowaniu kostnych struktur twarzoczaszki.

Tomografia komputerowa pozwala na trójwymiarową wizualizację, a przy tym, ocenę górnej drogi oddechowej, umożliwiając jednocześnie dokładne określenie zarówno bezwzględnej wielkości trzeciego migdałka, jak i jego rozmiarów w odniesieniu do całkowitej objętości jamy nosowo-gardłowej. [8]

Leczenie:

Jednym z metod leczenia zaburzenia drożności dróg oddechowych jest adenotomia. The American Academy of Pediatricians zaleca adenotonsilektomię jako pierwszą linię leczenia obturacyjnego bezdechu podczas snu u dzieci. [11]

Innym sposobem leczenia jest podawanie przez kilka miesięcy donosowego steroidu. Niektóre badania pokazały, że codzienne stosowanie leku powoduje redukcję rozmiaru migdałka gardłowego oraz zmniejsza objawy związane z obturacją górnych dróg oddechowych.

Opracowanie: lek Sylwia Grzybowska-Detka - Laryngolog Arkmedic Centrum Medyczne

Piśmiennictwo

  1. Jónsdóttir I. Maturation of mucosal immune responses and influence of maternal antibodies. J. Comp. Path. 2007; 137: S20-S26
  2. Immunology of tonsils and andoids: everything the ENT surgeon need to know
  3. Obstructive Sleep Apnea Curr Treat Options Guilleminault C, Abad V.C.: Neurol 2004; Jul, 6:309-317
    Pediatric obstructive sleep apnea: complications, management, and long-term outcomes. Capdevila O.S., Kheirandish-Gozal L., Dayyat E,. Gozal D.: Proc Am Thorac Soc 2008; Feb 15, 5: 274-282.
  4. Obstructive sleep-disordered breathing in children.
    Benninger M1, Walner D. Clin Cornerstone. 2007;9 Suppl 1:S6-12.
  5. Tankel JW, Cheesman AD. Symptom relief by adenoidectomy and relationship to adenoid and post-nasal airway size. J Laryngol Otol. 1986;100(6):637–40.
  6. Mikals SJ, Brigger MT. Adenoidectomy as an adjuvant to primary tympanostomy tube placement: a systematic review and meta-analysis. JAMA Otolaryngol Head Neck Surg. 2014;140:95–101.
  7. Reduction of Radiation Dosage in Visualization of Paranasal Sinuses in Daily Routine Güldner C., Diogo I, Leicht J. at all, Int J Otolaryngol. 2017
  8. Min YG, Jung HW, Kim CS. Prevalence study of nasal septal deformities in Korea: results of a nation-wide survey. Rhinology. 1995; 33: 61-65.
  9. Gleeson MJ, Youlten LJ, Shelton DM, Siodlak MZ, Eiser NM, Wengraf CL. Assessment of nasal airway patency: a comparison of four methods. Clin Otolaryngol Allied Sci. 1986; 11: 99-107.
  10. Diagnosis and Management of Childhood Obstructive Sleep Apnea Syndrome
    Carole L. Marcus, Lee Jay Brooks, et. All From the American Academy of Pediatrics
    Clinical Practice Guideline

Reumatoidalne zapalenie stawów, czyli RZS – Przyczyny, objawy i leczenie

marcin Blog

Czy wiesz, czym jest RZS, czyli reumatoidalne zapalenie stawów?

To zapalna choroba przewlekła, która obejmuje głównie stawy powodując ich usztywnienie i zesztywnienie, ale także uszkodzenia narządów wewnętrznych, dlatego ważne jest szybkie wdrożenie odpowiedniego leczenia. Skąd bierze się RZS i jak się objawia? O tym opowiemy w dalszej części artykułu!

Jakie są przyczyny Reumatoidalnego Zapalenia Stawów?

Dotąd nie określono jednoznacznej przyczyny występowania RZS, jednakże wyróżniono kilka czynników, które predysponują do rozwoju tej jednostki chorobowej. Głównym czynnikiem jest genetyka, jednakże nie znaczy to, że jeśli u jednego z rodziców wystąpi RZS, to dziecko na pewno zachoruje. Czynnik genetyczny jedynie znacznie zwiększa ryzyko wystąpienia tej choroby.

Kolejne czynniki, które wpływają na rozwój RZS to dysfunkcje układu odpornościowego, który błędnie rozpoznaje własne tkanki jako tkanki wrogie i rozpoczyna ich zwalczanie, a także uzależnienie od nikotyny - palacze znajdują się w grupie podwyższonego ryzyka, przebycie zakażenia niektórymi wirusami i bakteriami, a nawet stres oraz płeć - częściej chorują kobiety.

Jakie są objawy Reumatoidalnego Zapalenia Stawów?

Do najczęściej pojawiających się objawów możemy zaliczyć występowanie podwyższonej temperatury ciała i gorączki oraz bólu, obrzęku, ograniczenia ruchomości i zniekształceń symetrycznych stawów.

Stawy objęte stanem zapalnym to najczęściej stawy nadgarstkowe, śródręczno-paliczkowe, śródstopno-paliczkowe, kolanowe lub barkowe. Stan zapalny w stawie postępuje stopniowo, zaczynając od wewnętrznej wyściółki torebki stawowej, by objąć nie tylko cały staw, ale też jego okolice. Na skutek postępowania choroby dochodzi do niszczenia chrząstki i powierzchni stawów, co powoduje częste zwichnięcia, zesztywnienia i unieruchomienie zajętego chorobą stawu.

Objawami występującymi poza stawami, które wiążą się z RZS są objawy ze strony układu sercowo-naczyniowego takie jak: miażdżyca naczyń krwionośnych, uszkodzenie zastawek w sercu, kardiomiopatia i zapalenia osierdzia, a także objawy ze strony innych układów. Należą do nich: podskórne guzki reumatoidalne, suchość oka i uczucie ciała obcego w oku, zapalenie spojówek, rozwój osteoporozy, objawy neurologiczne takie jak zaburzenia czucia, mrowienia, drętwienia kończyn, a także uszkodzenia nerek i występowanie śródmiąższowego zapalenia płuc.

Jak diagnozuje się Reumatoidalne Zapalenie Stawów?

Diagnostyka opiera się na wykonaniu badań obrazowych i laboratoryjnych. Spośród badań obrazowych najczęściej stosowane są USG lub rezonans magnetyczny, a także tomografia komputerowa. Natomiast do najczęściej zlecanych badań laboratoryjnych należą: morfologia, CRP i OB, które pozwalają określić, czy w organizmie toczy się stan zapalny, a także badania specyficzne dla RZS: czynnik reumatoidalny RF oraz przeciwciała anty-CCP.

Jak wygląda leczenie Reumatoidalnego Zapalenia Stawów?

Niestety RZS to choroba przewlekła, której nie jesteśmy w stanie obecnie całkowicie wyleczyć, jednakże stosujemy leczenie, którego celem jest zahamowanie postępowania choroby oraz maksymalne przedłużenie sprawności i aktywności. Niezwykle istotne jest leczenie niefarmakologiczne, czyli regularne wykonywanie zaleconych ćwiczeń fizycznych, co pozwala wpłynąć na stabilność i ruchomość stawów, stosowanie diety bogatej w witaminę D i wapń oraz unikanie nadwagi i otyłości.

Oczywiście stosuje się także leczenie farmakologiczne polegające na łagodzeniu bólu i zahamowaniu procesu niszczenia stawów.

Do najczęściej zalecanych leków przy RZS należą:

  • metotreksat,
  • hydroksychlorochiny,
  • glikokortykosteroidy,
  • związki złota,
  • abatacept,
  • i wiele innych w towarzystwie leków przeciwbólowych.

Pierwsze efekty pojawiają się w ciągu 4-6 tygodni od rozpoczęcia leczenia. Możliwe jest także zastosowanie leczenia miejscowego konkretnego stawu zajętego chorobą, takiego jak punkcja stawu, endoproteza, czy zabiegi korekcyjno-rekonstrukcyjne.

Leczeniem Reumatoidalnego Zapalenia Stawów zajmuje się lekarz REUMATOLOG. Specjalistów z zakresu reumatologii znajdziesz w ARKMEDIC!

Chcesz umówić się do Reumatologa?

Zapytaj w recepcji Arkmedic lub wejdź na str www.arkmedic.pl kliknij

Umów wizytę i umów się online. Kalendarz jest aktualizowany.

Możesz też do nas zadzwonić: 605 200 091, 605 200 714

Ostre śródmiąższowe zapalenie płuc spowodowane koronawirusem – czym jest i jakie ma konsekwencje?

marcin Blog

Ostatnie miesiące upływają nam pod znakiem toczącej się epidemii zakażeń wirusem SARS-CoV-2, który powoduje chorobę zwaną COVID-19. Media codziennie donoszą o nowych zachorowaniach, a także niestety o kolejnych zgonach spowodowanych zapaleniem płuc powikłanych ostrą niewydolnością oddechową. O profilaktyce zakażeń i o objawach infekcji mówi się wiele, jednak znacznie rzadziej wyjaśnia się, dlaczego infekcja spowodowana koronawirusem jest tak niebezpieczna, że prowadzi do niewydolności oddechowej, a w konsekwencji nawet śmierci. Okazuje się, że koronawirus wywołuje niezwykle niebezpieczną chorobę – ostre śródmiąższowe zapalenie płuc. Na czym polega, jak się objawia i jakie mogą być konsekwencje jej przebycia? O tym w dzisiejszym artykule.

Na czym polega śródmiąższowe zapalenie płuc?

To infekcja tocząca się w miąższu płuc, czyli w gąbczastej strukturze złożonej z drobnych kanalików, czyli oskrzelików, które doprowadzają powietrze do pęcherzyków płucnych.

W pęcherzyku płucnym zachodzi cały proces wymiany tlenu i dwutlenku węgla.

Jak to się dzieje? Pęcherzyk jest otoczony siecią naczyń włosowatych, przez które płynie krew. Do pęcherzyka doprowadzane jest powietrze, a dzięki strukturze ścian pęcherzyka gazy mogą przenikać do naczyń włosowatych, przez co dostarczany jest do nich, a konkretnie do erytrocytów tlen, a odbierany dwutlenek węgla. Na skutek postępującej przebudowy i uszkodzeniem struktur w okolicach pęcherzyków płucnych dochodzi do zaburzeń wymiany gazowej, tlen nie może być prawidłowo dostarczany do erytrocytów i powstają duszności.

Jakie są objawy śródmiąższowego zapalenia płuc?

Objawy choroby są ostre i szybko postępują. Początkowo są to objawy podobne do grypy: bóle mięśni, ogólne osłabienie i złe samopoczucie, występuje gorączka, ból gardła i kaszel, utrata smaku i węchu. U części chorych dołącza szybko postępująca duszność, przyspieszony oddech i czynność pracy serca a także spadek wysycenia krwi tlenem (czyli saturacja). W przypadku osób zakażonych koronawirusem mogą pojawić się objawy zapalenia górnych dróg oddechowych i suchy kaszel, który zmienia się (“brzmi” inaczej), gdy rozwinie się zapalenie płuc.

Diagnostyka i leczenie

W przypadku ostrego śródmiąższowego zapalenia płuc spowodowanego przez zakażenie koronawirusem leczenie odbywa się w szpitalu. Do diagnostyki poza tradycyjnym badaniem fizykalnym wykorzystuje się badania obrazowe, czyli zdjęcie RTG klatki piersiowej i tomografię komputerową.

Leczenie polega na podawaniu leków z grupy przeciwwirusowych, wspomagających działanie układu odpornościowego, glikokortykosteroidów systemowych. W przypadku chorych z niewydolnością oddychania niezbędna jest tlenoterapia a u części intubacja i wentylacja inwazyjna.

Jakie są konsekwencje zakażenia koronawirusem

Okazuje się, że u części pacjentów pomimo tego, że objawy infekcji ustąpiły utrzymują się złe samopoczucie, niewydolność oddychania, kaszel i upośledzona tolerancja wysiłku. Zmiany śródmiąższowe stwierdzane w badaniu tomografii komputerowej utrzymują się różnie długo. U części chorych dochodzi do zmian o typie włóknienia.

W przypadku osób, u których w przebiegu zakażenia SARS CoV -2 doszło do rozwoju ARDS (zespołu ostrej niewydolności oddechowej) choroba może zakończyć się zgonem lub trwałym uszkodzeniem płuc i niewydolnością oddychania.

Przeszedłeś infekcję koronawirusem i chcesz skontrolować stan swoich płuc? Zrobisz to u PULMONOLOGA, którego znajdziesz w ARKMEDIC.

Alergia u dorosłych? To możliwe!

marcin Blog

Często zapominamy, że alergia może pojawić się w każdym wieku, także u osób dorosłych. Zapewne wielu z nas kojarzy reakcję alergiczną z katarem, kichaniem i łzawiącymi oczami, jednak to nie jedyne jej objawy. Jakie rodzaje alergii wyróżniamy? Jak się objawiają? Na te i kilka innych pytań odpowiedź znajdziesz w poniższym artykule.

Czym tak właściwie jest alergia?

To nabyta, nieprawidłowa, nadmierna reakcja naszego układu odpornościowego występująca w odpowiedzi na kontakt z alergenem, czyli substancją występującą w środowisku zewnętrznym, którą nasz organizm uznaje za obcą i zaczyna się przed nią bronić. Alergenem mogą być pyłki roślin, sierść zwierząt, jad owadów, kurz domowy, pokarmy (np. jaja, orzechy). Warto wiedzieć, że objawy alergii nie pojawiają się podczas pierwszego kontaktu z alergenem – wtedy dochodzi do pobudzenia limfocytów T i produkcji immunoglobulin klasy IgE, a przy kolejnym kontakcie dochodzi do reakcji alergicznej, podczas której wydzielane są m.in. histamina, cytokiny i inne substancje, co prowadzi do rozwoju stanu zapalnego.

Rodzaje i objawy alergii

Podział alergii opiera się na rodzajach alergenów, które powodują wystąpienie reakcji. Wyróżniamy alergię: kontaktową, wziewną i pokarmową.

O alergii pokarmowej mówimy wtedy, gdy reakcja alergiczna występuje na skutek zjedzenia pokarmu, który zawiera alergen. Objawy pojawiają się przede wszystkim po stronie układu pokarmowego i są to bóle brzucha, nudności, biegunki, wymioty, uczucie nieprzyjemnego przelewania i wzdęcia. Najczęściej występującym alergenem pokarmowym są białka mleka krowiego, a także pszenica, jaja, orzechy, seler, czy też owoce morza, ryby i cytrusy.

Alergia wziewna jest powodowana przez alergeny, które dostają się do organizmu poprzez drogi oddechowe. Są to przede wszystkim roztocza kurzu domowego, a także pyłki drzew i traw. Najczęściej objawia się nieżytem nosa zwanym też katarem siennym, czyli pojawieniem się wodnistego kataru, kichaniem, dusznościami, swędzeniem i drapaniem w gardle i nosie, a także swędzeniem, pieczeniem, zaczerwienieniem i łzawieniem oczu.

Z kolei alergia kontaktowa powstaje na skutek kontaktu alergenu z naszą skórą. Alergenem powodującym ten typ reakcji mogą być składniki kosmetyków, detergentów, leków stosowanych zewnętrznie, a także zawarte w biżuterii metale. Objawy alergii kontaktowej to pokrzywka atopowa, czyli swędzące bąble otoczone zaczerwienioną skórą lub też wyprysk atopowy, czyli atopowe zapalenie skóry, które powoduje silny świąd i zaczerwienienie skóry, suchość i pojawienie się wyprysku.

Najpoważniejszą i jednocześnie najgroźniejszą formą reakcji alergicznej jest wstrząs anafilaktyczny, który objawia się kaszlem, dusznościami i świszczącym oddechem, spadkiem ciśnienia tętniczego krwi, utratą przytomności i obrzękiem tkanki podskórnej. Mogą także wystąpić objawy ze strony układu pokarmowego (nudności, wymioty, biegunka) oraz reakcja skórna w postaci swędzących bąbli.

W jaki sposób diagnozujemy alergię?

Do zdiagnozowania alergii niezbędna jest wizyta u lekarza alergologa, który zleci wykonanie testów pozwalających zidentyfikować alergeny. najczęściej stosowane są testy serologiczne pozwalające oznaczyć poziom przeciwciał IgE we krwi, a także testy skórne, w których ocenia się wielkość zmiany skórnej pojawiającej się w miejscu zaaplikowania alergenu. W ramach diagnostyki można opierać się też na testach molekularnych wykonywanych z próbki krwi i oznaczających obecność specyficznych przeciwciał IgE.

Metody leczenia alergii

Leczenie alergii opiera się na leczeniu objawowym i przyczynowym. Leczenie objawowe łagodzi symptomy alergii i polega na stosowaniu leków antyhistaminowych, glikokortykosteroidów, leków obkurczających śluzówkę nosa, a także leków będących pochodnymi kromonu (głównie kromoglikan sodu i nedokromil), które przede wszystkim hamują wydzielanie histaminy. Dawkę, częstotliwość i okres stosowania leczenia dobiera lekarz na podstawie nasilenia i objawów alergii. Często stosuje się leki do stosowania miejscowego – wziewne, donosowe, do worka spojówkowego, by uzyskać maksymalnie duże stężenie leku w danym miejscu. Pozwala to także na uniknięcie ogólnoustrojowych działań niepożądanych.

Leczenie przyczynowe to immunoterapia swoista, czyli tak zwane odczulanie. Prowadzi ono do zmniejszenia wrażliwości organizmu na dany alergen, co w konsekwencji powoduje zmniejszenie nasilenia lub eliminację objawów choroby. Początkowo stosuje się minimalne dawki alergenów, a następnie stopniowo je zwiększać, co pozwala “wytrenować” nasz układ odpornościowy.

W ARKMEDIC znajdziesz wykwalifikowanych ALERGOLOGÓW, którzy specjalizują się zarówno w diagnostyce, jak i leczeniu alergii, także w leczeniu z wykorzystaniem immunoterapii.