Ostatnie miesiące upływają nam pod znakiem toczącej się epidemii zakażeń wirusem SARS-CoV-2, który powoduje chorobę zwaną COVID-19. Media codziennie donoszą o nowych zachorowaniach, a także niestety o kolejnych zgonach spowodowanych zapaleniem płuc powikłanych ostrą niewydolnością oddechową. O profilaktyce zakażeń i o objawach infekcji mówi się wiele, jednak znacznie rzadziej wyjaśnia się, dlaczego infekcja spowodowana koronawirusem jest tak niebezpieczna, że prowadzi do niewydolności oddechowej, a w konsekwencji nawet śmierci. Okazuje się, że koronawirus wywołuje niezwykle niebezpieczną chorobę – ostre śródmiąższowe zapalenie płuc. Na czym polega, jak się objawia i jakie mogą być konsekwencje jej przebycia? O tym w dzisiejszym artykule.

Na czym polega śródmiąższowe zapalenie płuc?

To infekcja tocząca się w miąższu płuc, czyli w gąbczastej strukturze złożonej z drobnych kanalików, czyli oskrzelików, które doprowadzają powietrze do pęcherzyków płucnych.

W pęcherzyku płucnym zachodzi cały proces wymiany tlenu i dwutlenku węgla.

Jak to się dzieje? Pęcherzyk jest otoczony siecią naczyń włosowatych, przez które płynie krew. Do pęcherzyka doprowadzane jest powietrze, a dzięki strukturze ścian pęcherzyka gazy mogą przenikać do naczyń włosowatych, przez co dostarczany jest do nich, a konkretnie do erytrocytów tlen, a odbierany dwutlenek węgla. Na skutek postępującej przebudowy i uszkodzeniem struktur w okolicach pęcherzyków płucnych dochodzi do zaburzeń wymiany gazowej, tlen nie może być prawidłowo dostarczany do erytrocytów i powstają duszności.

Jakie są objawy śródmiąższowego zapalenia płuc?

Objawy choroby są ostre i szybko postępują. Początkowo są to objawy podobne do grypy: bóle mięśni, ogólne osłabienie i złe samopoczucie, występuje gorączka, ból gardła i kaszel, utrata smaku i węchu. U części chorych dołącza szybko postępująca duszność, przyspieszony oddech i czynność pracy serca a także spadek wysycenia krwi tlenem (czyli saturacja). W przypadku osób zakażonych koronawirusem mogą pojawić się objawy zapalenia górnych dróg oddechowych i suchy kaszel, który zmienia się (“brzmi” inaczej), gdy rozwinie się zapalenie płuc.

Diagnostyka i leczenie

W przypadku ostrego śródmiąższowego zapalenia płuc spowodowanego przez zakażenie koronawirusem leczenie odbywa się w szpitalu. Do diagnostyki poza tradycyjnym badaniem fizykalnym wykorzystuje się badania obrazowe, czyli zdjęcie RTG klatki piersiowej i tomografię komputerową.

Leczenie polega na podawaniu leków z grupy przeciwwirusowych, wspomagających działanie układu odpornościowego, glikokortykosteroidów systemowych. W przypadku chorych z niewydolnością oddychania niezbędna jest tlenoterapia a u części intubacja i wentylacja inwazyjna.

Jakie są konsekwencje zakażenia koronawirusem

Okazuje się, że u części pacjentów pomimo tego, że objawy infekcji ustąpiły utrzymują się złe samopoczucie, niewydolność oddychania, kaszel i upośledzona tolerancja wysiłku. Zmiany śródmiąższowe stwierdzane w badaniu tomografii komputerowej utrzymują się różnie długo. U części chorych dochodzi do zmian o typie włóknienia.

W przypadku osób, u których w przebiegu zakażenia SARS CoV -2 doszło do rozwoju ARDS (zespołu ostrej niewydolności oddechowej) choroba może zakończyć się zgonem lub trwałym uszkodzeniem płuc i niewydolnością oddychania.

Przeszedłeś infekcję koronawirusem i chcesz skontrolować stan swoich płuc? Zrobisz to u PULMONOLOGA, którego znajdziesz w ARKMEDIC.

Często zapominamy, że alergia może pojawić się w każdym wieku, także u osób dorosłych. Zapewne wielu z nas kojarzy reakcję alergiczną z katarem, kichaniem i łzawiącymi oczami, jednak to nie jedyne jej objawy. Jakie rodzaje alergii wyróżniamy? Jak się objawiają? Na te i kilka innych pytań odpowiedź znajdziesz w poniższym artykule.

Czym tak właściwie jest alergia?

To nabyta, nieprawidłowa, nadmierna reakcja naszego układu odpornościowego występująca w odpowiedzi na kontakt z alergenem, czyli substancją występującą w środowisku zewnętrznym, którą nasz organizm uznaje za obcą i zaczyna się przed nią bronić. Alergenem mogą być pyłki roślin, sierść zwierząt, jad owadów, kurz domowy, pokarmy (np. jaja, orzechy). Warto wiedzieć, że objawy alergii nie pojawiają się podczas pierwszego kontaktu z alergenem – wtedy dochodzi do pobudzenia limfocytów T i produkcji immunoglobulin klasy IgE, a przy kolejnym kontakcie dochodzi do reakcji alergicznej, podczas której wydzielane są m.in. histamina, cytokiny i inne substancje, co prowadzi do rozwoju stanu zapalnego.

Rodzaje i objawy alergii

Podział alergii opiera się na rodzajach alergenów, które powodują wystąpienie reakcji. Wyróżniamy alergię: kontaktową, wziewną i pokarmową.

O alergii pokarmowej mówimy wtedy, gdy reakcja alergiczna występuje na skutek zjedzenia pokarmu, który zawiera alergen. Objawy pojawiają się przede wszystkim po stronie układu pokarmowego i są to bóle brzucha, nudności, biegunki, wymioty, uczucie nieprzyjemnego przelewania i wzdęcia. Najczęściej występującym alergenem pokarmowym są białka mleka krowiego, a także pszenica, jaja, orzechy, seler, czy też owoce morza, ryby i cytrusy.

Alergia wziewna jest powodowana przez alergeny, które dostają się do organizmu poprzez drogi oddechowe. Są to przede wszystkim roztocza kurzu domowego, a także pyłki drzew i traw. Najczęściej objawia się nieżytem nosa zwanym też katarem siennym, czyli pojawieniem się wodnistego kataru, kichaniem, dusznościami, swędzeniem i drapaniem w gardle i nosie, a także swędzeniem, pieczeniem, zaczerwienieniem i łzawieniem oczu.

Z kolei alergia kontaktowa powstaje na skutek kontaktu alergenu z naszą skórą. Alergenem powodującym ten typ reakcji mogą być składniki kosmetyków, detergentów, leków stosowanych zewnętrznie, a także zawarte w biżuterii metale. Objawy alergii kontaktowej to pokrzywka atopowa, czyli swędzące bąble otoczone zaczerwienioną skórą lub też wyprysk atopowy, czyli atopowe zapalenie skóry, które powoduje silny świąd i zaczerwienienie skóry, suchość i pojawienie się wyprysku.

Najpoważniejszą i jednocześnie najgroźniejszą formą reakcji alergicznej jest wstrząs anafilaktyczny, który objawia się kaszlem, dusznościami i świszczącym oddechem, spadkiem ciśnienia tętniczego krwi, utratą przytomności i obrzękiem tkanki podskórnej. Mogą także wystąpić objawy ze strony układu pokarmowego (nudności, wymioty, biegunka) oraz reakcja skórna w postaci swędzących bąbli.

W jaki sposób diagnozujemy alergię?

Do zdiagnozowania alergii niezbędna jest wizyta u lekarza alergologa, który zleci wykonanie testów pozwalających zidentyfikować alergeny. najczęściej stosowane są testy serologiczne pozwalające oznaczyć poziom przeciwciał IgE we krwi, a także testy skórne, w których ocenia się wielkość zmiany skórnej pojawiającej się w miejscu zaaplikowania alergenu. W ramach diagnostyki można opierać się też na testach molekularnych wykonywanych z próbki krwi i oznaczających obecność specyficznych przeciwciał IgE.

Metody leczenia alergii

Leczenie alergii opiera się na leczeniu objawowym i przyczynowym. Leczenie objawowe łagodzi symptomy alergii i polega na stosowaniu leków antyhistaminowych, glikokortykosteroidów, leków obkurczających śluzówkę nosa, a także leków będących pochodnymi kromonu (głównie kromoglikan sodu i nedokromil), które przede wszystkim hamują wydzielanie histaminy. Dawkę, częstotliwość i okres stosowania leczenia dobiera lekarz na podstawie nasilenia i objawów alergii. Często stosuje się leki do stosowania miejscowego – wziewne, donosowe, do worka spojówkowego, by uzyskać maksymalnie duże stężenie leku w danym miejscu. Pozwala to także na uniknięcie ogólnoustrojowych działań niepożądanych.

Leczenie przyczynowe to immunoterapia swoista, czyli tak zwane odczulanie. Prowadzi ono do zmniejszenia wrażliwości organizmu na dany alergen, co w konsekwencji powoduje zmniejszenie nasilenia lub eliminację objawów choroby. Początkowo stosuje się minimalne dawki alergenów, a następnie stopniowo je zwiększać, co pozwala “wytrenować” nasz układ odpornościowy.

W ARKMEDIC znajdziesz wykwalifikowanych ALERGOLOGÓW, którzy specjalizują się zarówno w diagnostyce, jak i leczeniu alergii, także w leczeniu z wykorzystaniem immunoterapii.

Zgodnie z danymi Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) astma dotyka ponad 300 milionów ludzi na całym świecie i jest to jedna z najczęściej występujących chorób przewlekłych u dzieci. Czym właściwie jest astma, jak się objawia, w jaki sposób można ją zdiagnozować, a także jakie są najczęstsze sposoby leczenia – o tym wszystkim opowiemy w dzisiejszym artykule.

Astma to przewlekła choroba dróg oddechowych o złożonym mechanizmie powstawania i szeregiem różnych objawów. U jej podłoża leży przewlekły stan zapalny dróg oddechowych, który sprawia, że oskrzela są bardziej wrażliwe na czynniki drażniące. Kontakt z czynnikiem drażniącym powoduje zwężenie oskrzeli na skutek skurczu mięśni, które je otaczają, a także obrzęku wyściełającej je błony śluzowej, co w efekcie sprawia, że dziecko ma trudności z oddychaniem.

Jakie są przyczyny astmy?

Nie jest możliwe określenie jednoznacznie, co jest przyczyną rozwoju astmy, jednakże istnieje zestaw czynników, które mogą predysponować do rozwoju tej choroby. Jedną z nich jest predyspozycja genetyczna, która polega na tym, że jeśli u rodziców stwierdzono występowanie astmy, alergii lub atopowego zapalenia skóry, to dziecko może zachorować na astmę. Inne czynniki to występowanie u dziecka alergii na roztocza kurzu domowego, sierść zwierząt i pyłki roślin, częste infekcje dróg oddechowych (szczególnie wirusowe), narażenie dziecka na działanie dymu tytoniowego i wysoki poziom zanieczyszczenia środowiska, a szczególnie powietrza.

Jak objawia się astma?

Do charakterystycznych objawów należą świszczący oddech lub słyszane w badaniu lekarskim świsty nad płucami, duszności i trudności w oddychaniu, płytki oddech, kaszel – głównie suchy i męczący, pojawiający się najczęściej podczas snu i nad ranem, częste zapalenia oskrzeli, uczucie ucisku/gniecenia/łaskotania w klatce piersiowej. Objawy te mogą występować w różnych połączeniach i zmiennym nasileniu, jednak zawsze towarzyszy im mniejsza tolerancja wysiłku spowodowana zmniejszoną drożnością oskrzeli.

Warto dodać, że objawy astmy mogą występować całe życie, ale chorobę można też utrzymywać pod kontrolą. Stopień jej nasilenia jest różny u poszczególnych pacjentów, może mieścić się w granicach lekkich i epizodycznych napadów do astmy ciężkiej, jednak ta odmiana występuje u mniej niż 5% pacjentów.

W jaki sposób diagnozujemy astmę?

Diagnostyka astmy rozpoczyna się od szczegółowego wywiadu, badaniu fizykalnym i ocenie czynności płuc. Często niezbędne jest wykonanie prostych testów oddechowych, takich jak spirometria, która mierzy ilość powietrza, jaką dziecko jest w stanie nabrać i wydmuchać z płuc. Innym testem jest pomiar szczytowego przepływu wydechowego (PEF), który polega na jak najmocniejszym i jak najszybszym wydmuchiwaniu powietrza z płuc do urządzenia. Czasem dodatkowo wykonuje się próby prowokacyjne, by ocenić stopień nadreaktywności oskrzeli na wybrane czynniki drażniące.

Jakie są metody leczenia astmy?

Dobrze dobrane leczenie pozwala na tyle kontrolować astmę, by ta nie ograniczała aktywności dziecka. Najczęściej stosuje się leki w inhalatorach wziewnych i są to: leki rozkurczowe i przeciwleukotrienowe.

Leki rozkurczowe powodują rozszerzenie oskrzeli, w zależności od preparatu różnią się długością działania. Są stosowane w momencie zaostrzenia choroby, by zmniejszyć dolegliwości.

Leki przeciwleukotrienowe, zwane też lekami kontrolującymi działają wolniej, niż leki rozkurczowe. Ich głównym zadaniem jest jest działanie przeciwzapalne, co przyczynia się do poprawy stanu oskrzeli, nie przynoszą natomiast ulgi w czasie napadu. Należy przyjmować je regularnie, zgodnie z zaleceniami lekarza. Gdy astma jest pod kontrolą często zmniejsza się ich dawki, by stosować możliwie najmniejszą, skuteczną dawkę.

Warto wiedzieć, że nie wszystkie dzieci chorujące na astmę muszą przyjmować leki kontrolujące, czasem wystarczy jedynie stosowanie leków rozkurczowych w razie wystąpienia objawów astmy.

W ARKMEDIC znajdziesz zarówno doświadczonych pulmonologów, jak i alergologów, którzy zajmują się diagnostyką i leczeniem astmy u dzieci.

Infekcje dróg oddechowych należą do najczęściej występujących infekcji u dzieci, szczególnie w okresie, gdy maluch uczęszcza do żłobka lub przedszkola.

U dzieci w tym okresie rozpoznaje się średnio około ośmiu infekcji dróg oddechowych w ciągu roku, z czego zdecydowana większość to infekcje wirusowe wywołane przez rynowirusy, adenowirusy, wirus paragrypy, a także wirus grypy. Oczywiście zdarzają się też zakażenia bakteryjne, jednakże bardzo często bakterie nie są pierwotną przyczyną choroby, lecz jest to powikłanie infekcji wirusowej.

Jakie są objawy infekcji dróg oddechowych?

Objawy takiej infekcji są różne, zależnie od umiejscowienia zakażenia.

W przypadku górnych dróg oddechowych, czyli nosa, zatok, gardła i uszu najczęściej powodują wodnisty, bezbarwny lub jasnożółty katar, obrzęk błony śluzowej nosa i uczucie zatkanego nosa, ból gardła i jego zaczerwienienie, trudności z połykaniem, ból ucha i gorączkę, zazwyczaj do 38,5 stopnia Celsjusza, suchy kaszel, który stopniowo przechodzi w mokry, a także szczególnie u małych dzieci ból brzucha, biegunka i wymioty. Dziecko jest osłabione, marudne i rozdrażnione, a także skarży się na bóle mięśni i stawów.

Przy infekcjach krtani i tchawicy pojawia się bardzo charakterystyczny, szczekający kaszel, chrypka i duszności.

Przy zapaleniu oskrzeli głównym objawem jest kaszel, który może utrzymywać się nawet 2-3 tygodnie.

Z kolei przy zapaleniu płuc pojawiają się przede wszystkim gorączka, kaszel i trudności w oddychaniu.

Co robić, gdy pojawią się objawy infekcji?

Gdy u malucha pojawiły się objawy infekcji dróg oddechowych, ale dziecko jest pogodne, pije odpowiednią ilość płynów, zjada posiłki i jest ogólnie w dobrym stanie możemy poprzestać na domowym leczeniu objawowym. Przede wszystkim należy dbać o odpowiednie nawodnienie, szczególnie, jeśli u dziecka występuje podwyższona temperatura. Usuwaj wydzielinę z nosa korzystając z aspiratora, po uprzednim zwilżeniu jej roztworem wody morskiej lub soli fizjologicznej (znajdziesz je w aptece, bez recepty). Jeżeli dziecko potrafi już samo wydmuchiwać nos dbaj o to, by robiło to odpowiednio często i poprawnie. Gdy wystąpi gorączka możesz podać leki przeciwgorączkowe, takie jak paracetamol lub ibuprofen w dawce odpowiedniej do wieku i masy ciała dziecka. Zadbaj o to, by temperatura w pomieszczeniu wynosiła około 20 stopni Celsjusza i nawilżaj powietrze – możesz powiesić mokry ręcznik na kaloryferze lub włączyć nawilżacz powietrza. Jeżeli jednak nie widać poprawy, lub stan malucha się pogarsza – nie zwlekaj i skontaktuj się z lekarzem-pediatrą.

Czy infekcje dróg oddechowych mogą być groźne?

Jak już wspominaliśmy, większość infekcji dróg oddechowych u dzieci to infekcje wirusowe, które mają łagodny przebieg. Zdarza się jednak, że organizm nie radzi sobie ze zwalczaniem infekcji lub dochodzi do nadkażeń bakteryjnych. Jeżeli więc pojawia się wysoka gorączka, której nie da się obniżyć lekami, występuje duszność, problemy w karmieniu, widoczny jest znaczny wysiłek przy oddychaniu, nadmierna senność lub kontakt z dzieckiem jest utrudniony należy niezwłocznie skontaktować się z pediatrą.

Zgodnie ze statystykami okresowo dotyka nawet co drugiego Polaka. Należy do najczęstszych i najbardziej wstydliwych chorób cywilizacyjnych. O czym mowa? O hemoroidach, zwanych też żylakami odbytu. Czym są, jak sobie pomóc i czy trzeba iść do lekarza? O tym opowiemy w dzisiejszym artykule.

Czym są hemoroidy i jakie są ich przyczyny?

Guzki krwawnicze to wypełnione krwią poduszeczki, które naturalnie występują w odbycie i razem z mięśniami zwieracza kontrolują proces wydalania Czasem zdarza się, że guzki rozciągają się i wypełniają krwią tak bardzo, że nie są w stanie z niej do końca opróżnić, co powoduje ból podczas defekacji, a także może być przyczyną powstawania stanów zapalnych.

Przyczyny powstawania hemoroidów są bardzo różne. Sprzyja mu siedzący i mało aktywny tryb życia, niewłaściwa, uboga w błonnik dieta i zbyt mała ilość płynów, które prowadzą do zaparć, które z kolei zmuszają błonę śluzową odbytu do nadmiernego rozciągania się. Hemoroidy powstają również u kobiet w zaawansowanej ciąży, gdy płód uciska układ żylny, co może zaburzać przepływ krwi i powodować zaburzenia pracy jelit. Także nadmierne parcie podczas porodu może sprawiać, że guzki krwawnicze rozciągną się, co w efekcie da początek hemoroidom. Choroba ta występuje też często u osób po 50 roku życia, u których zwalnia perystaltyka jelit, co sprzyja tworzeniu się żylaków odbytu, a także u osób otyłych, osób używających często środków przeczyszczających oraz osób po zabiegach w obrębie krocza i odbytu.

Jakie są objawy hemoroidów?

Początkowo choroba objawia się dokuczliwym swędzeniem odbytu, które często zostaje zlekceważone. Świądowi towarzyszy podrażnienie śluzówki i sącząca się wydzielina. Następnie pojawia się uczucie niepełnego wypróżnienia i krew na papierze toaletowym podczas podcierania. Z czasem guzek wypada, a po czasie samoistnie się cofa. W zaawansowanym stadium hemoroidy pozostają poza odbyt i niezbędna jest interwencja chirurgiczna.

Jak wygląda diagnostyka i leczenie hemoroidów?

Leczeniem chorób odbytu zajmuje się lekarz proktolog i to do niego powinniśmy udać się, jeżeli podejrzewamy u siebie hemoroidy. Aby postawić diagnozę lekarz przeprowadza wywiad oraz wykonuje badanie palcem per rectum. Dodatkowo może też wykonać anoskopię, czyli oglądanie końcowego odcinka odbytnicy przez wziernik. Badania są bezbolesne, nieinwazyjne i trwają tylko chwilę.

Sposób leczenia hemoroidów jest zależny od stopnia zaawansowania choroby. Stosuje się maści, czopki i tabletki działające przeciwzapalnie, przeciwświądowo i przeciwobrzękowo. Przy hemoroidach II i III stopnia wykorzystuje się gumkowanie, czyli tzw. metodę Barrona, która polega na nałożeniu na nasadę guza gumowego pierścienia, co powoduje odcięcie dopływu krwi do guzka i jego obumarcie i odpadnięcie. Czasem stosuje się też leczenie operacyjne: metodę Morinagi, czyli nieinwazyjna operację polegającą na zamknięciu naczyń hemoroidalnych, metodę Longo, czyli usunięcie i zaszycie fragmentu błony śluzowej z wykorzystaniem staplera lub też cięcie operacyjne: metodę klasyczną Milligana-Morgana (wycięcie guzków i pozostawienie otwartych ran) lub metodę Fergusona (wycięcie guzków i zszycie ran).

W ARKMEDIC znajdziesz specjalistę proktologa, który zajmuje się diagnostyką i leczeniem hemoroidów, wykonuje też Gumkowanie metodą Barrona. Nie zwlekaj, umów się na wizytę.

Ból głowy to zdecydowanie najczęściej odczuwana przez ludzi dolegliwość. Dodatkowo istnieje wiele czynników, które mogą determinować wystąpienie bólu. Warto pamiętać, że nie zawsze jest to objawy bardzo poważnej choroby, co nie znaczy jednak, że dolegliwość tę należy lekceważyć.

Rodzaje bólu głowy

Bóle głowy dzieli się na dwie podstawowe kategorie: bóle głowy pierwotne (samoistne), do których zaliczamy migrenę, klasterowy ból głowy i napięciowy ból głowy oraz ból głowy wtórny, czyli wywołany różnymi chorobami. Za przyczynę występowania pierwotnego bólu głowy uważa się zmiany w naczyniach lub nerwach, a także nieprawidłowe wydzielanie neuroprzekaźników. Nie są one spowodowane zmianami strukturalnymi w mózgu. W przypadku wtórnego bólu głowy za przyczynę powstawania uznaje się przemieszczanie, ucisk lub pociąganie struktur wewnątrzczaszkowych – dużych naczyń żylnych, tętnic, opon. Może on także wynikać z patologicznych zmian, które pojawiły się w zatokach żylnych mózgu, a także z powodu uszkodzenia okostnej lub kości czaszki. Dziś przyjrzymy się bliżej pierwszej kategorii, czyli pierwotnym (samoistnym) bólom głowy.

Migrena

Migrenowe bóle głowy należą do jednej z najczęściej występujących chorób układu nerwowego.

W przypadku występowania migreny u pacjenta pojawia się napadowy ból głowy, a pomiędzy napadami nie występują zazwyczaj żadne inne dolegliwości. Do najczęściej występujących rodzajów migren należą migrena bez aury i migrena z aurą.

W przypadku migreny bez aury nagle pojawia się ból głowy o średniej mocy lub bardzo silny, przeważnie tętniący/pulsujący. Zazwyczaj obejmuje połowę głowy – lewą lub prawą, ale może też dotyczyć całej głowy. Dolegliwościom bólowym mogą towarzyszyć inne objawy, takie jak nudności i wymioty, światłowstręt, zła tolerancja hałasu i zapachów. Dodatkowo ruch i aktywność fizyczna powodują nasilenie dolegliwości.

Z kolei w przypadku występowania migreny z aurą napad w postaci takiej, jak opisany w poprzednim akapicie poprzedza pojawienie się tak zwanej aury, czyli najczęściej pojawienia się błyszczącej, drgającej plamy w polu widzenia, czasem ubytku pola widzenia. Trwa to kilka minut i pojawia się zazwyczaj od kilku do kilkudziesięciu minut przed wystąpieniem bólu.

Napady migreny trwają od kilku do nawet 72 godzin, występują z różną częstotliwością – od kilku w roku do kilku w miesiącu i różnią się nasileniem. Podczas lekkiego napadu zostaje zachowana, choć zmniejszona zdolność do pracy oraz wykonywania codziennych aktywności, w czasie trwania napadu o średniej mocy zdolności do pracy zostają w znacznym stopniu upośledzone, a w przypadku ciężkiego napadu wykonywanie codziennych czynności w ogóle nie jest możliwe. Napady pojawiają się spontanicznie, choć czynniki takie jak stres, zmiana pogody, podróż, zaburzenia rytmu snu, niektóre pokarmy, napoje i leki mogą je prowokować.

Napięciowy ból głowy

Ból głowy typu napięciowego jest najbardziej rozpowszechniony i występuje przeważnie u kobiet. Jest odczuwany jako tępy, uciskowy ból o niezbyt silnym natężeniu. Obejmuje całą głowę lub jest umiejscowiony w czole, skroniach lub części potylicznej. W przeciwieństwie do migreny nie ma charakteru napadowego, ale pojawia i nasila się powoli. Napięciowe bóle głowy trwają kilka godzin, ale też kilka dni, czy nawet tygodni, następnie ustępują i znów się pojawiają.

Bólom głowy typu napięciowego sprzyjają przede wszystkim stres i silne emocje. Ten typ dolegliwości bólowych występuje też u osób cierpiących na nerwice.

Klasterowy ból głowy

Klasterowe bóle głowy występują dość rzadko. Mają charakter napadowy, a ból ma bardzo dużą intensywność. Umiejscowiony jest po jednej stronie głowy, w okolicy oczodołu, czoła i skroni. Dolegliwościom bólowym towarzyszą łzawienie i zaczerwienienie oka, obrzęk powieki, wyciek surowiczy z nosa lub uczucie jego zatkania oraz objaw Hornera, a także pobudzenie, które sprawia, że podczas napadu pacjenci najczęściej chodzą. Ból trwa od kilku minut do około 3 godzin, może pojawiać się kilkakrotnie w ciągu doby – szczególnie w nocy i często o tej samej porze. Po kilku lub kilkunastu tygodniach napady samoistnie ustają i pojawia się okres remisji trwający od kilku tygodni do nawet kilkunastu lat.

Gdzie szukać pomocy?

Jeżeli bóle głowy pojawiają się u Ciebie często, są bardzo silne lub po prostu Cię to niepokoi warto skonsultować się z lekarzem. Możesz wybrać się do lekarza podstawowej opieki zdrowotnej lub internisty, którzy po przeprowadzeniu wywiadu i badań pokierują Cię dalej do specjalisty lub samodzielnie wybrać się do NEUROLOGA W ARKMEDIC znajdziesz specjalistów z dziedziny NEUROLOGII, którzy zajmują się diagnostyką i leczeniem bólu głowy.